βιβλία ... ταξίδια μου

Κατά καιρούς λοιπόν είχα ανάγκη να ... μιλήσω για τα βιβλία που διάβαζα. Για πολλά βιβλία που από τη στιγμή που τα αγόραζα γίνονταν "Τα βιβλία μου".
Επίσης κατά καιρούς άνοιγα μικρά μπλοκάκια και σημείωνα τίτλους, εκδόσεις, συγγραφείς, σελίδες και άλλα χρηστικά αναζήτησης που με τη μορφή αυτή χάνονταν ή ξεχνιόνταν.
Η απόφαση λοιπόν πάρθηκε και ξεκινάω τη σελίδα αυτή αποκλειστικά με τέτοιου είδους στοιχεία για το ... "διαβατήριό μου" στο "κόσμο" μου, το κόσμο των βιβλίων.
Σιγά σιγά θα τα καταγράφω εδώ με λίγα λόγια και ό,τι περισσότερο "ανιχνεύω" μέσα τους θα γίνονται σε κανονικές αναρτήσεις.

Ο κύριος Επισκοπάκης - Η εξομολόγηση ενός δειλού, Ανδρέας Μήτσου, Εκδόσεις Καστανιώτη

  Ο κύριος Επισκοπάκης ζει συμβατικά. Πανικόβλητος, στέκει πάντα απ' έξω και από εκεί παρατηρεί, χωρίς να αποτολμά να μπει στη ζωή και να τη βιώσει. Στα πενήντα περίπου χρόνια του συναντά όμως τον έρωτα. Εμπλέκεται εκών άκων στο παιχνίδι, ερωτεύεται με πάθος, αλλά, εν τέλει, αποσύρεται. Προκρίνει την επιστροφή στην ασήμαντη καθημερινότητά του. Για να καλύψει την εμπλοκή του, να ξαναβρεί την πρότερη τάξη, δεν διστάζει να μεθοδεύσει και να οργανώσει το θάνατο της γυναίκας που αγάπησε. Η τιμωρία του όμως θα είναι τρομακτική. 
Δεν ξέρω κατά πόσο τελικά ήταν τρομακτική η τιμωρία του, ήταν τρομακτική όμως η περιγραφή του από τον Ανδρέα Μήτσου. Ο τρόμος της πραγματικότητάς του, της αυτογνωσίας του που είναι αναπόφευκτος για όλους θα έρθει ακριβώς τη στιγμή που θεωρεί πως ... γλύτωσε, πως επέστρεψε στην ησυχία του. Δεν υπάρχει επιστροφή.

26/3/2010

"παιδί 44", Tom Rob Smith, Εκδόσεις Πατάκη.

Αμεσα συνδεδεμένο με πραγματικά γεγονότα, το Παιδί 44 είναι ένα θρίλερ καταιγιστικής δράσης και, ταυτόχρονα, μια σπαρακτική καταγραφή της τρομοκρατίας που επιβάλλουν στους λαούς οι ίδιες οι κυβερνήσεις τους, εξετάζοντας την ενοχλητική αλήθεια του τι σημαίνει να προσπαθείς να επιβιώσεις κάτω από το ζυγό μιας δικτατορίας - και τι συμβαίνει όταν ένας άνθρωπος θα τολμήσει να αντιδράσει.

Παρότι βασισμένο στην αληθινή "ζωή" η ιστορία στο μυαλό μου φαντάζει σχεδόν εξωπραγματική. Κι όμως, επιβεβαιώνεται πως το "φανταστικό" μπορεί να "στηρίζεται" στο "πραγματικό", όσο ανατριχιαστικό κι αν είναι αυτό.
Δύο αδέρφια χάνονται στα μικρά τους χρόνια και ο ένας από ντροπαλός και αδέξιος γίνεται "τρομερός δολοφόνος" παιδιών ενώ ο άλλος από "τρομερός ερευνητής" της κρατικής ασφάλειας της Σοβιετικής Ένωσης του 1953 γίνεται υπέρμαχος  ... ανθρώπων.
Ένα εξαιρετικό θρίλερ άψογα γραμμένο και διανθισμένο με εσωτερική οξυδέρκεια.
26/3/2010

"Μόνο γυναίκες", Μάρα Σέη, Εκδόσεις Κέδρος.

Ένα βιβλίο για την πορεία προς την αυτογνωσία, μια πολύ υποκειμενική διαδρομή που "κοστίζει" ιδιαίτερα. Αυτή η διαδρομή που περιγράφει η συγγραφέας για μένα, είναι υπέροχη, άσχετα με τις ερωτικές προτιμήσεις των ηρωίδων της. Η αυτογνωσία δεν είναι "αρετή" των "σωστών" ερωτικών ... αντικειμένων.

7/3/2010

 
"Το κορίτσι που έπαιζε με τη φωτιά", Στίγκ Λάρσον, Εκδόσεις Ψυχογιός.

Ήταν ένα διάλειμμα για χαλάρωση. Καλό όμως διάλειμμα. Μια περιπέτεια με τα αληθινά  και τα ψεύτικα  στοιχεία της. Είναι το δεύτερο βιβλίο της τριλογίας  Millenium νομίζω όμως πως το πρώτο, "Το κορίτσι με το τατουάζ" ήταν καλύτερο σαν στόρυ. Η γραφή είναι η ίδια και στα δύο αλλά η πρώτη ιστορία έχει το ... μυστήριο του παρελθόντος πιο έντονο και ξεκινάει άμεσα με αυτό.
4/3/2010

Το τέλος μας σχέσης, Γκράχαμ Γκρην, Εκδόσεις Μεταίχμιο.

Η ερωτική σχέση του Μόρις Μπέντριξ με τη Σάρα, που ανθίζει στα ταραγμένα χρόνια των βομβαρδισμών του Λονδίνου από τη γερμανική αεροπορία, στη διάρκεια του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, λήγει όταν εκείνη τον εγκαταλείπει ξαφνικά και χωρίς καμία εξήγηση. Δύο χρόνια αργότερα, έπειτα από μια τυχαία συνάντηση που αναζωπυρώνει τον έρωτά του και τη ζήλια του, ο Μπέντριξ προσλαμβάνει έναν ιδιωτικό αστυνομικό και του αναθέτει να παρακολουθεί τη Σάρα με αποτέλεσμα ο έρωτάς του γι' αυτή να του γίνει πολύ σύντομα εμμονή.

"Ένα από τα πιο αληθινά και πιο συγκινητικά μυθιστορήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας". Ουίλιαμ Φόκνερ


Μμμ. όχι κι έτσι αλλά ναι, ήταν καλό. Μια αντρική ματιά σ' έναν έρωτα που η "σκέψη" της γυναίκας απουσιάζει εκτός από τις τελευταίες σελίδες που ... αποκαλύπτεται μετά το θάνατό της και η δικής της διαδρομή μέσα του. Ως θεατρικό έργο θα μπορούσε να γίνει υπέροχο, αλλά το πιο υπέροχο είναι να διαβάζεις: " Είναι πολύ πιο εύκολο να αποδώσεις το αίσθημα της δυστυχία παρά το αίσθημα της ευτυχίας. Η δυστυχία μάς κάνει να συνειδητοποιούμε την ίδια την ύπαρξή μας, έστω και αν αυτό παίρνει τη μορφή ενός τερατώδους εγωκεντρισμού: Αυτός ο πόνος είναι μόνο δικός μου, αυτό το νεύρο που συπάται ανήκει σ' εμένα και σε κανέναν άλλον. Η ευτυχία, αντίθετα, μας εκμηδενίζει, χάνουμε την ταυτότητά μας".
Το πιο έξοχο "πρόσωπο" του βιβλίου ο ιδιωτικός  ντετέκτιβ Πάρκινς και η εικόνα του γιού του παρέα στην επαγγελματική του δραστηριότητα. Η εξωτερική παρατήρηση του έρωτα τον φέρνει στα "μέτρα" της λογικής.

17/2/2010


Οι κρυφές ζωές της κυρίας Λι, Ρεμπέκα Μίλλερ, Εκδόσεις Πατάκη

Η Ρεμπέκκα Μίλλερ δημιουργεί ένα δράμα γύρω από αυτή την ταυτότητα, ή την έλλειψη ταυτότητας, μιας γυναίκας που επιζεί χάρη σε μια αλυσίδα παρεξηγήσεων αλλά και σε πείσμα της. Η νιότη, το γέρασμα, η εξέγερση της εφηβείας, οι σχέσεις ανάμεσα στους γονείς και στα παιδιά παρουσιάζονται σ' ένα μυθιστόρημα με πολλές πτυχές: Οι Κρυφές ζωές της κυρίας Λι αποτελούν μια καινούρια εκδοχή του Αμερικανικού ειδυλλίου του Φίλιπ Ροθ, που αυτή τη φορά ξαναγράφεται από μια γυναίκα.

Όχι, ο Ροθ είναι κάτι άλλο. Όμως και η κυρία Λι της Μίλλερ δεν είναι ανάξια. Αμερικάνικο τοπίο, αμερικάνικοι άνθρωποι, αμερικάνικες σκέψεις, πάνω από όλα όμως δύσκολες ανθρώπινες σχέσεις που αυτές δεν είναι μόνο αμερικάνικες, είναι παγκόσμιες. Γράφει άνετα η Μίλλερ αλλά σαν κάποιος να της τα υπαγορεύει, να της έχει δείξει τον τρόπο, να τον έχει μάθει αλλά να έχει ξεχάσει να προσθέσει και τον εαυτόν της μέσα στις λέξεις της.
21/2/2010