«Το βιβλίο της δ. Ντόρας Ρωζέττη, όπως το δείχνει αμέσως κι ο τίτλος του, εξιστορεί τον έρωτα μεταξύ ομοφύλων -δυο κοριτσιών, στην Αθήνα-, κι έναν έρωτα που δεν ήταν μόνο ψυχικός...Τι πιο αφύσικο, τι πιο παράνομο, τι πιο παράξενο πράγμα; Κι όμως, διαβάζοντας την ιστορία, το βρίσκει κανείς και φυσικό και νόμιμο. Γιατί; Γιατί είναι αληθινό... Τέτοιο βιβλίο ερωτικού πάθους μόνο άλλο ένα διάβασα στη ζωή μου· κι αυτό, κατά σύμπτωση, γραμμένο από γυναίκα...Δεν υπάρχει αμφιβολία. Η δ. Ρωζέττη ξέρει να γράφει. Έχει τη σκέψη λεπτή και βαθιά, η πινελιά της αποδίδει γραμμή, χρώμα κι ατμόσφαιρα. Αιστάνθηκε, φαίνεται, στη ζωή της ένα μεγάλο πόνο κι έγραψε ένα θαυμάσιο βιβλίο».
Γρηγόριος Ξενόπουλος
Το μυθιστόρημα Η ερωμένη της που επαινέθηκε από τον Ξενόπουλο, αλλά εξαφανίστηκε μυστηριωδώς από το προσκήνιο μετά την έκδοση του 1929, έρχεται και πάλι στο φως. Αν στην εποχή του Μεσοπολέμου η ελληνική κοινωνία δεν ήταν ακόμη έτοιμη να δεχθεί την ειλικρίνεια μιας τόσο τολμηρής εξομολόγησης, η ιστορία αυτή μπορεί τώρα να διαβαστεί όπως θα το επιθυμούσε τότε η αντισυμβατική συγγραφέας της.
Αυτό το βιβλίο δεν ... γράφει μια ιστορία, δεν διηγείται έναν έρωτα ομόφυλο, απλά βγάζει τα "μέσα" - "έξω" μιας ανθρώπινης ψυχής. Και το κάνει πραγματικά με αριστουργηματικό τρόπο. Τον πιο απλό. Χύμα. Η Ντόρα της Ντόρας Ρωζέττη (ψευδώνυμο) φεύγει, τρέχει, κατρακυλά ενώ "εκδίδεται" με λέξεις.
"Άθλια ύπαρξη - αυτοβρίζομαι-, μάζεψε λοιπόν για μιαστιγή όλο σου το είναι, τα οστά σου, τους μυς σου, τα νεύρα σου, τον εγκέφαλο, τα σπλάχνα σου. Συγκεντρώσου, σφίξε με τα χέρια σου το σώμα σου, για να πειστείς πως το κατέχεις, πως είναι δικό σου ... Βάλ' το καλά στο νου σου: ανήκεις μόνο στον εαυτούλη σου!"
"Είναι κάτι ξέχωρες απολάψεις που ζούμε μες στις δύστυχες ώρες μας, που δεν μπορούν με λόγια να ζωγραφιστούν. Σαν, αργά μετά τα μεσάνυχτα, φέρνουν τα βαριεστημένα βήματα τη σκιά μου μπρος στην ξώπορτα... Σαν ξεκλειδώνω σιγά, σαν ανεβαίνω τα σκαλιά στέκοντας στο καθένα μερικά δευτερόλεπτα για ν'αποτελειώσει ο νους μου την πεισιμίστικη σκέψη του ... Σαν, ξεκλειδώνοντας και την πόρτα της σοφίτας για να μην ξυπνήσει η άλλη (η συγκάτοικος), πέφτω βαριά στο ντιβάνι, που δέχεται το κουρασμένο μου κορμί με σιγανά στενάγματα ..."
Ντόρα και Λίζα ...
